وقتی رزمندگان در دوران قدیم به میدان جنگ می‌رفتند، خود را معرفی می‌کردند و هماوردی در حد و شأن خود می‌طلبیدند. این معرفی نوعاً شعری بود که رزمنده، خودش سروده و یا از شعر مناسبی بهره می‌گرفت، به این اشعار «رجز» می‌گویند.
با توجه به موقعیتی که این رجزها خوانده می‌شد و معانی آن، رجز را باید نوعی شعر حماسی دانست که رزمندگان با برشمردن شجاعت خود، قوم، قبیله و یلان قوم، رشادت و دلاوریشان را به رخ دشمن می‌کشیدند. در این میان رجزهای قهرمانان کربلا علاوه بر این خصلتها، سرشار از بیان عقاید و اهداف بلندِ هدایت و سعادت نسل بشر برای طول تاریخ است.
در این مقاله به معرفی رجزهای امام حسین? و فرزندانش در کربلا می‌پردازیم:
